Powyborcza rozkminka

I skończyły się miesiące niepewności i obaw (mniej lub bardziej zasadnych) przed powrotem PiS do władzy. Naród przemówił i to na dodatek ludzkim głosem (przynajmniej z mojego punktu widzenia). Olał rojenia Jarosława i smoleńskie pretensje i dał szansę Platformie na dodatkowe 4 lata rządzenia (tak przy okazji – świetny ruch ze strony Jarosława „Wszystko Mogę” Kaczyńskiego z książką i wpisem na temat Merkel : ) Zawsze ceniłem w Jarosławie to, że nie może się powstrzymać od bycia samym sobą : ).

Z mojego punktu widzenia najistotniejsze w tym wszystkim było to, że po raz pierwszy Polacy nie poddali się huśtawce nastrojów (a mogliby – po zamieszaniu z OFE sam byłem mocno zawiedziony polityką Platformy) i przedłożyli pragmatyzm nad manifestację wyborczą. Dzięki temu zaoszczędzili krajowi kolejnej rundy „przejmowania”, tudzież „odzyskiwania” państwa przez nową opcję polityczną. No i Nam wszystkim rojeń Yaro o budowie IV RP i nowym Budapeszcie..

W każdym razie postanowiłem napisać tego posta, bo chciałbym trochę porozkminiać kwestię składu nowego rządu. Temat jak najbardziej na czasie, bo jeszcze nie został ostatecznie rozstrzygnięty (tylko wywołał kłótnię na „szczytach władzy” pomiędzy Tuskiem i Bronisławem). Jestem w stanie przyjąć argument premiera o zachowaniu składu obecnego gabinetu na czas dokończenia prezydencji w UE, ale nie ukrywam że wolałbym żeby zmiany w jego składzie zaszły szybciej (bo niektórzy ministrowie naprawdę nie posiadają już mandatu do rządzenia - najlepiej świadczą o tym wyniki wyborcze ministra Grabarczyka oraz minister Fedak i Hall).

Chciałbym wierzyć, że najbliższe lata bez rywalizacji wyborczej rzeczywiście zostaną wykorzystane przez Donalda do przeprowadzania reform, ale doświadczenie każe sądzić inaczej. Z drugiej jednak strony premier mógłby się pokusić o bardziej śmiałe ruchy, poczynając właśnie od przemeblowania rządu – pozbycia się mało kompetentnych polityków i zastąpienia ich osobami bardziej nadającymi się do wypełniania swoich obowiązków. Taka zmiana zdecydowanie przydałaby się w Ministerstwie Infrastruktury, gdzie pozycja łódzkiego partyjniaka, Grabarczyka, jest tak słaba jak Estonii przed barażem do EURO2012 z kimkolwiek (czytaj: jak nie przepadnie to będzie sensacja). Osobiście bardzo ucieszyłbym się z odejścia minister Fedak (którą zresztą dostała bardzo wyraźny sygnał od wyborców). Na jej miejscu widziałbym naturalnie predestynowanego do tej roli Michała Boniego, ale ponoć premier ma dla niego inną fuchę.

Minister Kopacz ucieka za to z Ministerstwa Zdrowia na fotel Marszałka Sejmu strącając z niego biednego Grzegorza Schetynę, który broni się przed jakimkolwiek ministerstwem, ale pewnie będzie musiał pokierować którymś resortem. Podobno w grę wchodzą Ministerstwo Spraw Wewnętrznych lub Infrastruktury. Wolałbym dla niego tę drugą opcję, bo uważam że Jerzy Miller dobrze wykonuje swoją pracę i jest typem państwowca a nie politycznego karierowicza. No ale niestety, podobno chce wrócić do roli wojewody małopolskiego. Dobrze dla Małopolski, gorzej dla reszty kraju : ( .
A puste miejsce po Ewie Kopacz ma podobno zająć „Lekarz-Agent” (zwolennicy PiSu od razu robią się czujni : ) ), Bartosz Arłukowicz. Tak sobie myślę, że chłopaczyna nawet nie wie jakie bagno go tam czeka : ).

Ministerstw rolnictwa i gospodarki nie ma za bardzo co rozkminiać, bo to polityczne łupy PSL. Z kolei w ministerstwach finansów i spraw zagranicznych zasiadają właściwe osoby na właściwych miejscach (przynajmniej w moim odczuciu), więc tutaj też bym nie kombinował. Zresztą sam premier nie zdradza inklinacji do robienia zamieszania w gabinecie – o nowych nominacjach dowiemy się pewnie dopiero na początku grudnia.

Mam nadzieję, że do tego czasu PiS nie zlinczuje Palikota a SLD odnajdzie się w nowych dla siebie realiach : )

Pozdro
Capo

Bitwa warszawska - Cudu nie było...

Byłem wczoraj w kinie na „Bitwie Warszawskiej 3D”. Muszę otwarcie przyznać, że najprzyjemniejszym elementem tego wieczoru był fakt, że nie musiałem zapłacić za bilet : ), ale o tym za chwilę. Na początek wypadałoby powiedzieć, że twórcy polskich filmów idą z duchem czasu i przejmują najnowsze trendy produkcji kinowej. Nie są to co prawda imponujące efekty specjalne ani angażowanie do produkcji światowej sławy twórców, ale coś tam się zawsze podpatrzy w zachodniej kinematografii. W wypadku „Bitwy warszawskiej” przełożyło się to na przygotowanie filmu w technologii 3D, która wprawdzie nie podniosła jego wartości artystycznej (w gruncie rzeczy mógłby się on z powodzeniem obyć bez niej), ale pozwoliło producentom wyszarpać z kieszeni widza więcej kasy. Jest to żenująca praktyka, której po prostu nie znoszę, ale z zupełnym zrozumieniem przyjąłem, że i nasi producenci zwietrzyli szansę na dodatkowy zarobek. Drugą, po mistrzowsku opanowaną nowinką, okazał się być trailer, w którym (niczym w mało wymagających amerykańskich komedyjkach romantycznych) udało się zaprezentować wszystkie istotne sceny z filmu, tak żeby nie męczyć widza niepewnością czy po dotarciu do sali obejrzy dokladnie to po co przyszedł. Zapewniam Cię, drogi czytelniku, że obejrzenie poniższego zwiastunu powinno całkowicie zaspokoić Twoją chęć obcowania z tą produkcją. Możesz spokojnie poczekać aż Telewizja Polska zapłaci z Twojego abonamentu za prawo do puszczenia Ci tego filmu w czasie przyszłorocznych Świąt Bożego Narodzenia. Zdecydowanie nie ma co się spieszyć do kina.

Przejdźmy w każdym razie do samego filmu. Jeżeli miałbym go opisać jakimś krótkim i sprytnym podsumowaniem to powiedziałbym, że jest to połączenie kroniki wojennej, która w dość ambiwalentny sposób podchodzi do wiernego odtworzenia faktów (z tego względu Stalin na koniec filmu, zamiast uciekać wraz z Budionnym z Wołynia, wygłasza jakieś sentencje wobec Lenina w Moskwie) oraz kolażu kilku średnio ze sobą współgrających klimatów. Mamy więc na początek próbkę burleski w wykonaniu Nataszy Urbańskiej, która jak zwykle wije się na scenie, stara się, a wychodzi jak zwykle, czyli tak sobie. Następnie sztampowy i wielokrotnie ograny już motyw: kawaler oświadcza się pannie, szybki ślub, obiecują sobie dozgonna miłość i zakochany kawalerzysta wyrusza na wojnę (nawet wesela i nocy poślubnej nie ma! ). Oczywiście, że rozdziela ich wojna i zapowiada się na nieszczęśliwą miłość, ale wszystko jest tak schematyczne i przewidywalne, że już po pierwszych 15 minutach wiem, że ostatecznie będą żyli długo i szczęśliwie.

W każdym razie, niezależnie od rozterek głównych bohaterów, wojna toczy się dalej. Oglądamy więc natarcie Armii Czerwonej (a raczej czerwonej zbieraniny na wozach), a po nim następuje fragment, który określam jako „Wspomnienia frontowego czekisty”. W tę rolę wcielił się Adam Ferency i jest to chyba najlepsza kreacja w całym filmie (może dlatego, że aktor ten już dawno do perfekcji opanował odgrywanie komunistycznej mendy?). Główny bohater, grany przez Borysa Szyca (rola bez historii), towarzyszy czekiście w drodze na Warszawę prowadząc z nim dysputy społeczne niezbyt wysokich lotów aż do momentu swojej ucieczki (i śmierci czekisty). Potem następują po sobie już tylko serie scen kronikarskich z kampanii, przerywanych przez krótkie rozkminki taktyczne Piłsudskiego (Olbrychski ok, ale dupy nie urywa) i jego gadki ze swoim asystentem, Wieniawą (w tej roli Linda, który zdecydowanie nie nadaje się na czyjegokolwiek przydupasa, nawet jeżeli miałby nim być Piłsudski, więc nie wiem kto wpadł na pomysł, żeby obsadzić go w tej roli?).

I tak, wielkimi krokami, zbliżamy się do finałowej jatki (zwanej także „sekwencją bitewną”), w której wszyscy bohaterowie występują w z góry przewidzianych dla siebie rolach. Szyc jest wobec tego bohaterskim ułanem, Urbańska ofiarną sanitariuszką, która przewidująco nauczyła się strzelać z CKMu (nigdy nie wiadomo kiedy taka umiejętność się przyda, prawda?), koledzy-szulerzy Szyca, stają się sprawnymi szyfrantami i telegrafistami, zaprzyjaźniony ksiądz prowadzi żołnierzy do walki, a reszta osób w filmie po prostu zajmuje się uciekaniem lub umieraniem na naszych oczach. Hoffman pozazdrościł chyba Spielbergowi „Szeregowca Ryana”, bo uparł się, żeby przebić pod względem „krwistości” lądowanie na Omaha Beach. Posoka leje się ze wszystkich stron a najbardziej na obiektyw kamery. Rozumiem chęć oddania zaciętości walk w okopach, ale ostatecznie wyszła z tego krwawa „paciaja”, uniemożliwiająca śledzenie kolejnych wydarzeń. A już samo kontrnatarcie znad Wieprza wyszło tak mizernie, że człowiek zaczął się zastanawiać na co właściwie tak czekał przez 1,5 godziny?

No cóż, film wyszedł słaby i trudno go komukolwiek polecić. Chyba naprawdę Hoffman powinien po prostu już dać sobie spokój z kręceniem. W każdym razie, tak jak napisałem na początku, najbardziej pozytywne z tego wszystkiego było to, że mogłem obejrzeć całość za free i tym samym mój zawód był duuużo mniejszy. : )

Pozdro
Capo